Ik heb een vriend. Gijsbert weet ervan en vindt het prima. Sterker, hij kent hem ook nog. Dus het is geen geheim wat ik nu ineens zou prijsgeven. Wij hebben elkaar ontmoet in september vorig jaar en het was liefde op het eerste gezicht. Hij komt uit Zweden en het was extra spannend of het wel zou klikken tussen ons. Want stel dat het niet zou klikken; zou hij dan de verre reis voor niets gemaakt hebben? Voor niets zijn moeder,broer en zusjes hebben achtergelaten? Ik hoefde me geen zorgen te maken. De klik was er echt direct. Wij hebben het super leuk met elkaar en het gaat hartstikke goed. Oh ja, niet onbelangrijk hij heet Floris!
Gelukkig was er geen sprake van jaloezie bij de rest van de roedel. Ook zij hadden mijn nieuwe vriend gelijk in hun hart gesloten. Niet onbelangrijk want ik zou wel hun hulp nodig hebben bij het verder opvoeden van Floris. De eerste tijd week Floris niet van mijn zijde. Ik vind het geen goede vergelijking want per slot van rekening is een hondenkind geen mensenkind maar Floris zag mij wel een beetje als zijn “moeder”. Maar goed, de basis voor onze vriendschap was wel gelegd.
Wij hebben al best veel (leuke) dingen meegemaakt. Dit heb ik geprobeerd vast te leggen in de 35 voorgaande blogs. De wereld ontdekken, nieuwe mensen en dieren ontmoeten is spannend en leuk tegelijkertijd. Minder leuk was natuurlijk de keer dat wij ’s avonds laat nog met Floris naar de dierenarts moesten omdat hij zich heel ziek voelde na iets verkeerds gegeten te hebben. En dan de keer dat we elkaar kwijt waren omdat we allebei een andere kant opliepen. Niet zo heel handig… Maar we waren dan wel extra blij om elkaar weer te zien!
Mijn vriend Floris is niet de eerste Drentenpup die ik heb mogen opvoeden. De rest van onze roedel is ook als pup bij ons gekomen. Het blijft elke keer een feest om een pup te zien opgroeien en zich te ontwikkelen tot een volwassen Drent met een eigen karakter. Zo ook Floris. Een heerlijke clown met altijd een glimlach op zijn snuit. Een vriend voor het leven…!